از تو تا من

به خودم گفتم میام اینجا تا کمی راحت تر باشم برای صادق بودن با خودم! اصلا کی به کیه،

اما دیدم نه! نمیشه این کار من نیست، حضورم در این جا و این نوع سبکِ نوشتن ، فقط یک

فرارِ مضحکانه از سلسه مراتب از سری شخصیتهایِ  مزخرفمه که به حول قوت حضرتِ مجازی

به شکست مواجهه شده و بی شک کاربرد دیگه ای نداره!

جواب همچنان ، همون معمایی مونده که بوده! اصلاً من با خودم مشکل دارم ! انگار که با

خودم رودرباستی داشته باشم! ذاتاً بیان کردن حرفهای دلم یا حتی مشکلاتم با فرد دیگه ای،

همیشه برام سخت بوده و هست !خیلی فراتر از به ندرت پیش اومده که حرف دلی رو برای

کسی بازگو کنم یا همون دفعه اول دردمُ بگم و خلاص کنم

این منِ لامصبُ ! هنوز هم که هنوزِ از تعبیر اشتباهم توسط دیگران ، دچار هراسی میشم که

وصفی براش ندارم!

یه مدتی میگفتم : گور پدر همتون! هر غلطی دلم بخواد انجام میدم

ملتُ سننه! ولی دیدم شعورم به هر غلطی قد نمیده! نه به خلق و خوم میخوره نه با گنجایش

مغزی و رفتاری و خانوادگیم منطبقه! گاهی به خودم میگم پس بعضی از مردم چطور دست به کارهایی

میزنن که نه تنها خودشون بلکه خانواده و جد  و آبادشون به تباهی و رسوایی کشیده میشه!

اونوقت تو حتی نمیتونی برای حل مشکلاتت از کسی کمک بخوای،

خودم به تنهایی دارم یک پدری از خودم دربیارم که "فتبارک الله به خودم " شاید توصیف قابل قبولی

برای اجمعین حماقتهام باشه!

#جدی نگیر! یه چرتی گفتم صرفاً واسه تخلیه ِ ملاجم...